Ik wil naar een school in de buurt

Ik vroeg haar wat zijn dan het lastigste vond en wat er opgelost zou kunnen worden. In eerste instantie was dat natuurlijk ‘geen spierziekte meer hebben’ en ‘kunnen lopen’. Maar even later kwamen er meer voorbeelden.  

Signe zit namelijk in groep 7 en dit jaar gaan we kijken op open dagen op regulier onderwijs en maken we een afspraak op speciaal onderwijs om te mogen kijken (daar mogen namelijk geen open dagen zijn, want dat zijn wervende activiteiten, daarover later meer). Het lastige in haar geval is dat ze waarschijnlijk havo/vwo kan doen, en dat kan vaak niet op het speciaal onderwijs, terwijl regulier onderwijs weer lastig is vanwege therapie en toegankelijkheid. 

Onlangs vroeg ze, tijdens een jubileumcongres, aan de wethouder Inclusie: ‘hoe gaat de gemeente ervoor zorgen dat ik over twee jaar in de buurt naar school kan?’. De wethouder kwam met een goed, en lang, verhaal over dat ze hier druk mee bezig waren, maar dat Signe hier waarschijnlijk niets meer aan zou hebben. Later in het programma kwam de burgemeester nog een mooie toespraak geven en hij refereerde nog even aan de vraag van Signe. Hij vroeg haar: “en, wat was het antwoord van de wethouder?” 

Signe: “Nou, dat ik pech heb!”. De hele zaal lag dubbel. Ik ook. Maar eigenlijk is het natuurlijk om te huilen. Vooropgesteld: ik ben dolblij met de school voor Speciaal Onderwijs waar Signe nu zit. Ik gun echt álle kinderen van Nederland deze school. Want zoveel aandacht, creatieve lessen, zorg, maatwerk en rust is voor alle kinderen goed.  Tegelijkertijd zitten er veel kinderen die prima naar een reguliere school kunnen, mits daar de juiste ondersteuning is. En dat is nu, met grote klassen en ontoegankelijke gebouwen, echt heel lastig.  

Op haar school is ze ‘gewoon’ Signe. Voor onbekenden ‘dat meisje in de rolstoel’. Als kinderen nu eens vanaf jongs af aan met elkaar naar school zouden gaan, dan zouden ze daar toch allemaal van kunnen leren? Signe zegt het zelf zo: ik wil gewoon in de buurt naar school, zonder taxi, en dat ik dan anderen in de buurt ken, samen naar school kan gaan en straks op de middelbare school met vrienden thuis tosti's kan maken, of een keertje kan spijbelen (je moet wat te wensen hebben!) 

Haar tweede punt ging over zelfstandig leuke dingen doen. Signe heeft gelukkig hier in de buurt en op rolstoelhockey goede voorbeelden van (jong)volwassenen die naar school gaan, studeren, werken, (semi)-zelfstandig leven. Ieder op zijn of haar eigen niveau en op hun eigen manier. En zelf wil ze dat ook. Nou lukt samen winkelen met een vriendin prima (oké, de Kruidvat wordt lastig, en alle zelfscans ook), en naar de supermarkt gaat ook, maar ze kan niet met een vriendin die ook een rolstoel gebruikt samen naar de film. Er zijn daar wel twee rolstoelplekken, maar de ene zit helemaal bovenaan rechts, en de ander helemaal bovenaan links. Kortom: je hebt als rolstoeler een behoorlijk matige plek, je kan niet naast een andere rolstoeler zitten én je moet meestal bellen om te boeken in plaats van dat je online een kaartje kan kopen.  

Zoals Signe zegt: “andere mensen mogen toch ook gewoon kiezen waar ze gaan zitten? Waarom kan ik dan alleen maar daar zitten? En hoe moet dat dan als ik met andere rollers naar de film wil gaan?” 

Kortom: #OnsGeduldIsOp.  Als ik kijk naar hoeveel er de afgelopen jaren is gestreden door voorlopers in de gehandicaptenbeweging ben ik trots op wat ze hebben gedaan en bereikt. En tegelijkertijd zie ik ook hoe vaak thema's terugkomen: een toegankelijke trein, of een openbaar toegankelijk toilet, het vrijhouden van geleidelijnen. Waarbij het toch vaak lijkt alsof er om gouden rolstoelen wordt gevraagd, terwijl er alleen wordt gevraagd om écht mee te kunnen doen, en niet voor spek en bonen.   

Vanavond debatteert de Tweede Kamer over dit thema. Ik hoop zó dat er stappen gezet kunnen worden, en zullen we anders toch maar weer het spoor bezetten?