#OnsGeduldIsOp!
Afghanistan, Albanië, Algerije, Andorra, Angola, Antigua and Barbuda, Argentinië, Armenië, Australië, Azerbeidzjan. Geen lijstje voor het landenspel of voor Pim Pam Pet, wel allemaal landen die sneller waren dan Nederland. En dit was pas de letter A!
Waarmee waren ze eerder? Met het ratificeren (officieel aannemen) van het VN verdrag Handicap.
Bijna twintig jaar gelden werd het verdrag Handicap aangenomen in de algemene vergadering van de Verenigde Naties. Daarna hadden landen de keuze om dit verdrag te ratificeren, waarmee het land zich verplicht te afspraken na te leven. Deze afspraken gaan onder andere over gelijke behandeling, toegankelijkheid, onderwijs, gelijke kansen en gezondheidszorg.
Nederland besloot pas in 2016 het verdrag te ratificeren. Tien jaar na de invoering. Nu zou het logisch lijken dat er sindsdien veel is veranderd en vooral: verbeterd. Eind september kwam er een belangrijk rapport uit dat helaas een ander verhaal vertelde: de positie van mensen met een handicap is de afgelopen acht jaar alleen maar verslechterd.
In het rapport wordt aanbevolen om álle wetgeving opnieuw tegen het licht te houden, te stoppen met alle vormen van gedwongen zorg in onder andere de gehandicaptenzorg en in te zetten op inclusief onderwijs. Verder gaat het ook vooral tussen de ongelijkheid tussen de gemeentes, waarbij de aanbeveling is terug te gaan naar landelijke regels.
Eigenlijk komt het er op neer dat Nederland al acht jaar wettelijk verplicht is zich aan de afspraken te houden die in het verdrag staan en dat dus niet doet. Te gek voor woorden.
Mede hierdoor blijft alle zorg regelen stroperig, veel werk en vaak een kwestie van de gunfactor hebben, of een ouder die Wmo-teksten kan lezen en de strijd aangaat. Waarmee gelijkheid natuurlijk volledig uit het plaatje verdwijnt. Het kan toch niet zo zijn dat mijn dochter betere zorg of beter passende voorzieningen krijgt omdat ik lastige brieven en wetteksten kan lezen en een bezwaar kan schrijven?
Het blijft voelen alsof we dankbaar moeten zijn voor alle kleine aanpassingen in ons leven. En eerlijk, dat ben ik ook, ik zie ook hoe het in andere landen gaat, hoe lastig het is om ook maar een handbewogen rolstoel te krijgen, laat staan een elektrische. Tegelijkertijd zie ik ook landen waar inclusief onderwijs de gewoonste zaak van de wereld is, en waar je gewoon winkels, een theater, of een bioscoop in kan.
Ik ben klaar met dankbaar zijn voor kruimels. Met dankbaar zijn als mijn dochter ‘een beetje’ mee kN of mag doen, met dankbaar zijn omdat ik nog ‘een beetje’ kan werken, met dankbaar zijn omdat er een raam achterin de pikdonkere rolstoelbus komt, met dankbaar zijn als we gewoon een café in kunnen.
Mijn geduld is op. En niet alleen mijn geduld. Vooruitlopend op het Tweede Kamerdebat van 10 december 2024 begon Ieder(in) de petitie Ons Geduld Is Op om de Kamer op te roepen nú stappen te maken in het uitvoeren van het verdrag.
Teken de petitie, maak die foto met je protestbord, laat je horen! Ga ik mooi verder met mijn tweede bord: ‘Ik vraag al die hulpmiddelen niet voor mijn lol aan'. Mijn dochter gaat voor ‘ik wil in de buurt naar school’. Let's go!