Zwemmen

Lieve Walter.

Zwemmen is met afstand de beste therapie voor je spieren. Twee keer per week ga jij in het zwembad van de Amerpoort heerlijk genieten van de gewichtloosheid van water, trappel je jezelf als een dronken matroos van de ene naar de andere kant van het zwembad in je zo heel eigen hondjes-verdrink-slag. Meestal gaat papa met je op dinsdagavond en één keer per drie weken ben ik aan de beurt. Zo ook afgelopen dinsdag. We proberen je om zes uur in het water te hebben, maar uitkleden van een rolstoeler vraagt wat handigheid.

Je zwemt en spettert een paar baantjes, maar het feest is pas echt compleet als je huisgenoten ook het water ingaan. Eén van de begeleiders gooit je achterover en je rolt als een volwaardig acrobaat door het water. Nog even later probeer je het zelf om vervolgens snotterend van plezier boven water te komen. Ik krijg een seintje van je begeleider, je hebt een ongelukje gehad en moet verschoond worden. Gelukkig heb je een speciale zwemluier, anders zou het zwembad al gauw onbegaanbaar zijn. Met moeite sleep je jezelf omhoog via het trapje, we helpen je met twee vrouw in een badrolstoel. Bij controle blijkt de schade veel erger dan verwacht en er zit niets anders op dan je helemaal uit je zwembroek en zwemluier te helpen en te douchen. Het zwembad kent geen privacy; de doucheruimte is vrij te bezichtigen voor alle deelnemers van de zwemavond. Met moeite sta je aan een beugel jezelf overeind te houden terwijl ik met moeite je probeer uit te kleden. Het is een enorme kliederzooi, maar wat me het meest pijn doet is het feit dat jij daar, als 19 jarige man in je nakie moet staan, en al probeer ik mezelf nog zo te positioneren dat je naaktheid wat minder zichtbaar wordt, er is geen redden meer aan. Mijn hart huilt om de onwaardigheid van dit schouwspel. Er is geen enkel gevoel wat beschrijft hoe boos het me maakt. Naakt, vies en mopperend sta je onder de douche, en ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat om je schoon te krijgen met wegwerpwashandjes en douchegel. In deze hele situatie ervaar ik het bestaan van jouw gebrokenheid, geen privacy van een doucheruimte maar in je blootje te kijk staan voor iedereen die er rondloopt. Iedereen met een beetje gevoel in zijn lijf zou zoiets afkeuren, maar als het om mensen gaat met een beperking lijken de grenzen snel te vervagen.

Na een tijdje aanmodderen heb ik je in je kleren en gaan we naar de woning. Ik ben doodmoe van de hele situatie, verdrietig en plaatsvervangend beledigd. Je drinkt nog wat en dan ga ik naar huis, maar het voorval zit me helemaal niet lekker. En zo heb ik weer een nieuwe to-do aan mijn lijstje toe te voegen. Uitzoeken hoe dit anders kan.