De Pepernoot

Wanneer je een kind met een beperking hebt is het helaas zo dat bezoeken aan ziekenhuizen en therapeuten aan de orde van de dag zijn. Nu is de voorbereiding bij ons daarin cruciaal. Zo moesten we (na een hele dag school) foto's laten maken van Sylvie haar heupen en ellebogen in het ziekenhuis. Gewapend met een bakje pepernoten ging ik op pad, want als Sylvie érgens gevoelig voor is, is het eten en als ik ergens gevoelig voor ben, zijn het omkooptactieken in geval van nood.

Toen wij in de hal kwamen om te wachten tot we aan de beurt waren, waren er nog twee stoelen beschikbaar waar we konden zitten. Precies tegenover ons zat een (nors kijkende) tienerjongen met zijn (vermoedelijke) moeder. Ik kijk nog eens goed om me heen of er écht geen andere plek is, maar alles is vol.  Sylvie houdt van contact en maakt hierin geen uitzonderingen in ras, geslacht of leeftijd en sociale grenzen vindt ze ook niet zo belangrijk. Ze vindt alles en iedereen leuk en begrijpt dan ook niet dat dat bij andere mensen niet altijd het geval is.

Nu ging het als volgt:

1. Sylvie loopt op norse jongen af en vraagt hoe hij heet. Norse jongen zegt zijn naam.

2. Sylvie vraagt nogmaals zijn naam (meestal stopt ze pas nadat ze tenminste 10x iemand z'n naam  heeft gevraagd.) Norse jongen kijkt de andere kant op.

3. Sylvie loopt verder de gang in, ik opgelucht, nu hoef ik haar niet 10x bij deze jongen weg te  plukken, ze komt terug met speelgoed. Dit gaat de goede kant op! Ik denk dat ik wel even een tijdschrift voor mezelf kan pakken om te bladeren terwijl we wachten...

4. Sylvie zet speelgoed vóór neus van norse jongen en vraagt of hij wil spelen, ik had klaarblijkelijk iets te vroeg gejuicht! Norse jongen zegt "NEE". Ik roep Sylvie en zegt dat ze met mij kan komen spelen, maar ze heeft hier duidelijk geen zin in.

5. Sylvie heeft ontdekt dat náást norse jongen een muurtje staat. Ze gaat er achter staan en roept heel hard: "koekoek!".

6. Ik voel lichte paniek, omdat ik niet weet hoe lang dit wachten nog gaat duren en norse jongen heeft inmiddels een blik in zijn ogen die nors allang voorbij is. Maar daar komt mijn goede voorbereiding: "we hebben de pepernoten nog!".

7. Het werkt, Sylvie komt naar me toe en pakt het bakje met pepernoten op schoot, ze opent de deksel, telt haar pepernoten en.... staat op! Loopt naar norse jongen en vraagt of hij een pepernoot wilt.....(ik denk inmiddels hard na over andere omkooptactieken)

8. Mijn troef is dus verspeeld maar ineens zie ik dat Sylvie wegloopt bij chagrijnige jongen. Opgelucht haal ik adem. Toch wél een goed idee van mij die pepernoten! (je mag jezelf zo nu en dan best een schouderklopje geven als moeder)

9. Ineens hoor ik verder in de gang heen alleen maar: "dankjewel, wat lief van jou" en "Nee dank je ". 

Sylvie is inmiddels de héle wachtkamer aan het voorzien van pepernoten en maakt met iedereen een praatje. Gelukkig zie ik nu lachende gezichten en ik durf langzaam mijn tijdschrift er weer bij te pakken.

Hele onderzoeken worden gewijd aan het thema wachtkamers en hoe men dit leuker kan maken, wachten is namelijk frustratie nummer 1 bij mensen en veroorzaakt een hoop stress. Maar als iedereen nou iets meer als Sylvie zou zijn, zou het wachten dan niet een stuk leuker worden?

 Bron: Held&Mama