Dit lichaam is van mij
“Shit! hebben wij weer” zeg ik tegen Koen. Ze is nét 10. Wat voor nut hebben die dingen nou weer bij deze kinderen. De puberteit heeft besloten om langzaam binnen te dringen in het leven mijn zorgintensieve dochter.
Ben ik normaal voorbereid op alle mogelijke situaties, had ik deze sprong even niet zien aankomen. Ik kan het nog niet rijmen; Een volwassen lichaam voor mijn dochter die in haar hoofd altijd veel jonger zal blijven.
Ik maak me geen zorgen over de puberperikelen die wellicht in aantocht zijn. Ik vermaak me nu ook al kostelijk bij de kleuterontploffingen van Renée (tip voor ouders: Ga dit vooral niet filmen, worden ze nog veel bozer van) Maar de enorme kwetsbaarheid van Sylvie die zich langzaam ontpopt tot vrouw dáár lig ik wel wakker van.
Angst, dat is wat ik voel als ik denk aan de seksuele ontwikkeling van mijn meisje. Ik voel me misselijk bij de gedachte dat Sylvie bij de aller kwetsbaarste mensen in deze samenleving behoort.
De groep die het meeste te maken krijgt met seksueel geweld.
De cijfers die in 2011 zijn gepresenteerd door het ministerie van Volksgezondheid staan nog altijd op mijn netvlies geprint. Eenenzestig procent! van de vrouwen met een verstandelijke beperking wordt seksueel misbruikt. Waarvan één op de vier daadwerkelijk wordt verkracht!
Wij als ouders, leerkrachten of hulpverleners moeten veel eerder bezig gaan met de bewustwording van deze seksuele kwetsbaarheid.
Voor Sylvie is het normaal dat therapeuten, juffen en artsen te pas en te onpas aan haar lichaam zitten. Voor onderzoek, voor verzorging of therapie. Maar nergens wordt aandacht besteed aan wie er nou eigenlijk wel of niet aan je mag zitten en waarom. Deze kinderen wordt niet geleerd dat ze hier zelf ook hun grenzen in mogen aangeven. Dat je lichaam van jou is en jij erover mag beslissen.
Met de intrede van deze ontwikkelingsfase is het weerbaar maken van Sylvie mijn nieuwe prioriteit. Na uren struinen op het internet zoekend naar informatie over de puberteit kom ik tot de conclusie dat er niets is wat aansluit bij haar belevingswereld.
Waar ik behoefte aan zou hebben? “Oei ik groei-met-een-beperking-tiener-editie” “Ik mag trots zijn op mijn boobies maar ze niet aan iedereen laten zien” of “Ik maak zelf wel uit wie mijn billen afveegt!” Maar tussen Lotje op het potje en seks voor pubers zit een groot gapend gat.
Mijn zorgen deel ik met de maatschappelijk werkster van school. Ik ben vast niet de enige ouder die hier tegenaan loopt. Maar ook zij tast nog in het duister in haar zoektocht. Niets is onmogelijk. Dus sla ik mijn handen ineen met de school van Sylvie om te kijken hoe we haar en anderen hierin weerbaar kunnen maken.
Eenmaal thuis aangekomen pak ik mijn tekenblok want is er geen geschikt boek? Dan maak ik er zelf wel één!
Sylvie staat giebelend naast me terwijl ik met mijn beste tekenkunsten het vrouwelijk lichaam op papier probeer te krijgen. “Ze is in haar nakie” grinnikt ze. Sylvie pakt ook een potlood en begint stoïcijns over het naakte lichaam te krassen net zo lang tot er geen enkel stukje bloot onder het zwart vandaan komt. “Zo, die zijn weg” zegt ze. Blijkbaar wil mijn dochter net als ik het volwassen worden nog even uitstellen.
Bron: Zoet&Zorg