Fijne vakantie, hé!
Vlak voor de vakantie maakten we op de slotvergadering onze school een rondje langs alle collega's. We bespraken allemaal kort het schooljaar en met welk gevoel we de vakantie in gingen. Die middag werd vaak gevraagd: ’Wat ga jij doen deze zomer?’. Aan het eind van de middag liepen we na heel vaak gehoord te hebben ‘fijne vakantie, hé! de school uit, onze zomervakantie tegemoet.
Eerlijk is eerlijk, van die laatste vraag en alle lieve vakantiewensen krijg ik altijd buikpijn. Vakantie is namelijk leuk en gezellig en met heel veel ijsjes en weinig afspraken, maar ook zes weken zonder school, ondersteuning en extra veel tillen. Om het nog maar niet te hebben over buikpijn omdat op vakantie gaan soms meer energie kost dan thuisblijven. En, om dan maar even helemaal eerlijk te zijn, omdat een week naar een aangepast vakantiepark toch net iets minder aantrekkelijk klinkt dan drie weken aan het zwembad bivakkeren in Italië.
Ik ben dan ook, voor het eerst in tijden, een keer eerlijk erover geweest. Ik vertelde dat ik blij ben dat het schooljaar erop zit. Niet omdat mijn baan niet leuk is, wel omdat ieder jaar dat het lukt om te blijven werken er weer eentje is. Ik vertelde ook dat ik best tegen de vakantie op zie en dat ik straks ook weer blij ben als de vakantie erop zit.
Dat gevoel heeft denk ik vooral ook te maken met het verschil tussen ’op vakantie zijn’ of ’vakantie hebben’. Zo kun je prima op vakantie zijn en toch het gevoel hebben geen vakantie te hebben. Of andersom, niet op vakantie zijn, maar wel vakantie hebben. Bij mij is het deze zomer een mix geweest.
Er zijn vakantieweken dat ik de dagen af heb geteld, en weken die voorbij vlogen.
Die mix zat 'm niet alleen in de dagen en de weken. Ik heb met jaloezie gekeken naar ouders die hun kinderen ’gewoon’ konden laten spelen, zwemmen, suppen en klimmen en zelf konden relaxen aan het strandje. Ik heb vanuit boosheid om een hele bus vól spullen, rolstoelen en apparatuur en nog steeds een ruimtegebrek echt wel eens de achterdeuren te hard dicht gegooid. Tegelijkertijd ben ik ook ontzettend trots geweest op mezelf en hebben we heel veel plezier gehad: 10 dagen kamperen op een mooie natuurcamping in Nederland. Met zwemmen, ijsjes, veel spelletjes en gezelligheid. Ontzettend veel werk, maar vooral ook heel tof dat het is gelukt.
Zomervakantie is soms een extra confrontatie met de ’echte wereld’, een confrontatie met de beperkingen van een camping of vakantiehuis of een confrontatie met het feit dat sommige dingen echt niet meer kunnen of misschien nooit (meer) gaan lukken)
Of een confrontatie zoals ik had op de camping. Ruim van tevoren had ik al gebeld en gemaild over toegankelijk sanitair. ‘Nee, ik hoef niet pal naast het toiletgebouw’; ’Ja, graag wel zo dat ik niet de hele camping over hoef’. Zowel op de site, telefonisch als per mail werd me verzekerd dat alles toegankelijk was.
Op de camping aangekomen bleek de gereserveerde plek wel heel ver van de andere tenten, maar ach, een ruime en rustige plek met mooi uitzicht. Kortom, de tent opgezet (toch handig als je even een scheerlijn aan een rolstoel vast kan zetten) en daarna op ontdekkingstocht.
Eerst maar naar het toiletgebouw. Dat was meteen vreemd, nergens zagen we een bordje met iets dat aangaf dat er een toegankelijke ruimte was. Er was wel een wat grotere douche, met een uitklapbaar zitje, maar daar kon geen rolstoel naar binnen en er was geen aparte kleedruimte of stretcher om op uit te kleden. Bij de wc's was het al helemaal onmogelijk om iets te vinden waar we naar binnen konden.
Op naar de receptie dus. Met klotsende oksels en tranen in mijn ogen. De meiden achter de balie lieten me zien waar het enige toegankelijke toilet van deze (grote) camping was: op 5 minuten lopen van onze tent. De oplossing voor de douche: uitkleden in de grote ruimte in het toiletgebouw, Signe de doucheruimte in tillen en daar douchen, vervolgens weer naar buiten tillen en daar afdrogen en aankleden. Signe vond dat echt niks, en als je bijna 10 bent snap ik dat je daar niet op zit te wachten.
Ik was in staat op dat moment alle kampeerspullen in de bus te duwen en meteen weg te rijden. Gelukkig bleken er op de camping twee toegankelijke chalets te zijn. We mochten tijdens onze vakantie gebruik maken van een van de twee huisjes, zodat we onze eigen privé-badkamer hadden. Heel lief en heel fijn natuurlijk, maar wat was het fijn geweest als we dit van tevoren hadden geweten. En wat voelde ik me een ontzettende amateur dat ik, na bijna 10 jaar in deze jungle, niet had doorgevraagd wat ze dan bedoelden met ‘De sanitaire voorzieningen op al onze locaties zijn toegankelijk voor personen met beperkte mobiliteit". op de website en in hun mails.
Intussen zijn we weer thuis, ben ik bijgekomen van dit avontuur en droom ik stiekem van een zonnige herfstvakantie op een toegankelijke plek. In werkelijkheid heb ik mijn laptop weer opengeklapt, ben ik werkmail weer aan het wegwerken en stromen de verzoekjes voor afspraken in ziekenhuizen en bij het revalidatiecentrum weer binnen. We zijn weer begonnen!