Mama’s hebben nooit gelijk
Ik leg een handje chips voor Lins neus. Knibbels om precies te zijn. Van die lange stokjes. Omdat ik daar zeker van weet dat ze die moet kunnen pakken en in haar mond moet kunnen krijgen. Ik loop weg om de was aan te zetten. ‘Mamaaa, kan je me helpen?’ hoor ik achter me. ‘Help jezelf maar even,’ roep ik terug. ‘Ik kan het niiieeeet!’ ‘Jawel, dat kan jij wel. Je hebt het nog niet eens geprobeerd.’ ‘Hmpf.’
Als ik de was aan heb gezet, loop ik terug. De chips liggen nog in dezelfde formatie. Onaangeraakt. ‘Probeer het maar,’ moedig ik Lin aan. ‘Je moet me helpen.’ ‘Nee Lin, dat kan jij echt best zelf.’ ‘Nee.’ ‘Nou, ik weet het goed gemaakt, wil je een filmpje kijken?’ ‘JA!’ ‘Nou, als je zelf een chipje eet, dán mag je een filmpje kijken.’ Ik sta weer eens versteld van mijn geniale opvoedkundige technieken (maar niet heus). Maar je kan er veel over zeggen, het werkt deze keer wel.
Lin reikt haar hand uit naar een chipje en voor ik het doorheb heeft ze hem in haar mond gestopt. –kraak kraak- hoor ik het chipje kapot kraken tussen haar tanden. ‘Zie je wel dat je het kan, wie zei er nou dat je het niet kon?’ Triomfantelijk kijkt Lin me aan: ‘JIJ!’ zegt ze met een grote boevenlach op haar gezicht. Ik lach hard. ‘Het is goed met je, apenkop. Fijn dat je me dan hebt laten zien dat ik ongelijk had.’
Samen gniffelen we nog even na terwijl ik het juiste filmpje voor haar opzoek. De rest van de chips voer ik aan Lin. ‘Zodat mama ook een beetje gelijk heeft…’
Bron: Karen Mee