Mama Walter

Lieve Walter,

Vroeger toen je zusjes nog klein waren werd ik regelmatig aangesproken met mama Daniëlle, of mama Lisa, een eenvoudige aanspreekvorm van jonge kinderen die met de meiden mee naar huis kwamen om te spelen of voor een tussen-de-middag-boterhammetje. Ik was toch thuis, want jij was thuis en dus ging ik nergens heen. We aten aan tafel en voor ik het in de gaten had was ik de veredelde onbetaalde oppas van de kinderen van andere werkende moeders, want ja, ik was toch thuis. Vaak deed ik opvang van kinderen waar in het gezin een ernstig zieke ouder was, die schoven bij ons aan tafel, in bad en in bed.

Alles kon, geen vraag was te groot. En terwijl andere moeders aan hun carrière bouwden en hun salarissen zagen groeien zat ik thuis Mama Walter te zijn. Het duurde lang voordat ik aan een studie kon beginnen,en toen ik eenmaal de smaak te pakken had kwam ik erachter dat ik zoveel meer ben dan alleen maar de “mama van” zijn. Inmiddels ben ik al weer een flinke tijd aan het werk, de zorg had me te pakken en ik ben er nog dagelijks mee bezig, nu in een andere faciliterende vorm. Met grote regelmaat ben ik in gezinnen te vinden waar de zorgen rond een kind met een plusje te groot wordt en waar ik gelukkig kan helpen. Soms met kleine tips, vaak met voorzieningen op het gebied van respijtzorg. Ik doe het graag, het is zeg maar “echt mijn ding”.

En toch….. soms verlang ik naar de tijd dat ik gewoon maar mama Walter hoefde te zijn. In alle rust met jou samen de dag beginnen, de zusjes naar school, en dan steeds maar weer de uitdaging aangaan om je uit te lokken naar nieuwe activiteiten. Een tailor made dagprogramma, met genoeg ruimte tussen rust en activiteit. Het lijkt allemaal zo lang geleden, als ik in de spiegel kijk zie ik mezelf zoals ik nu ben. Ouder dan toen, maar met dezelfde zorgen van toen.

En nog altijd als belangrijkste taak: Mama Walter (Mama Daniëlle en Mama Lisa)

©Ada Hollenberg (Daatjes)