Tijd voor de gouden pen en het kerstpakket!
Sinds 15 september 2014 ben ik eigenaar van het mooie bedrijf R477. Niet alleen ben ik eigenaar, maar ik ben ook programmamanager, projectcoördinator, community manager, financieel specialist en mantelzorgconsulent. De datum is makkelijk te onthouden en ook niet helemaal willekeurig gekozen. Het is namelijk de geboortedatum van mijn dochter.
Sinds die dag heb ik mijn werkende leven namelijk anders moeten inrichten, vanwege de zorg voor mijn dochter. Ik heb het dan niet over de gewone, standaard zorg en over alle leuke dingen die we gelukkig ook samen doen, maar over alle mantelzorg die ‘gewone’ ouders niet hoeven te leveren.
In de beginjaren van mijn bedrijf probeerde ik het allemaal te doen. Mijn gezin thuis, mijn gewone werk als docent Engels en het ‘zorgwerk’. Dat ging best lang goed. En met goed bedoel ik eigenlijk dat het helemaal niet goed ging. Tenminste, niet voor mijzelf, kan ik achteraf zeggen. Op mijn werk wilde ik altijd iets extra's doen om te compenseren voor de keren dat ik er niet was, en vooral om maar niet gezien te worden als een soort liefdadigheidsgeval. Alsof ik daar alleen mocht werken, omdat ik toch een beetje zielig was. Niet dat het echt nodig was, zo werd me keer op keer verzekerd, maar soms voelde het wel zo.
Thuis probeerde ik de beste zorg voor mijn dochter te regelen. En dat kostte (en kost) ontzettend veel tijd en energie. Daarnaast probeerde ik ook nog ‘gewoon’ moeder te zijn. En vrouw. En mezelf. Maar langzamerhand kwam daar steeds minder ruimte voor en was er steeds minder van mezelf over.
Langzamerhand kwamen er ook steeds meer afspraken. Afspraken die altijd op de meest onmogelijke dagen en tijdstippen waren. Afspraken die echt wel te verzetten waren, maar dan wel vier maanden zouden opschuiven, omdat er vijf partijen bij betrokken waren. De hele ochtend wachten op een telefonisch overleg, dat dan nét begon als ik de Past Simple aan het uitleggen was aan mijn derdejaars vmbo-basis.
Nu had ik hele lieve leerlingen die ik echt wel even alleen kon laten, maar het probleem met voor de klas staan is dat je er wel echt moet staan, en niet met een half hoofd. Steeds vaker was ik een dagdeel weg en had ik het gevoel dat ik iedereen tekortdeed. Gelukkig kon ik aan de slag in een andere functie op mijn eigen school. Niet meer als docent, maar als ‘professionele Barbapapa’. Officieel heb ik namelijk niet echt een functietitel.
Ik regel nu wat er te regelen valt. Schoolkampen, personeelsuitjes, kerstpakketten, website, open dagen, PR, stages, praktijkleren: alle dingen die minder tijds- en locatiegebonden zijn. Een opluchting, en tegelijkertijd mis ik het lesgeven echt wel en voel ik me nog steeds docent in hart en nieren. Als mensen me vragen wat ik voor werk doe, zeg ik vaak dat ik ‘in het onderwijs’ werk, of dat ik vroeger voor de klas stond, dus helemaal loslaten kan ik het nog niet. Al biedt deze functie me wel de mogelijkheid om thuis te werken en op vrije dagen of op avonden te werken om te compenseren voor mijn afwezigheid.
Daarnaast probeer ik sinds een aantal jaar de medische- en afsprakenkant van de zorg zoveel mogelijk als ‘gewoon werk’ te beschouwen, en dat is precies de reden dat ik dit werk heb toegevoegd aan m'n LinkedIn? Niet dat R477 echt bestaat hoor. Ik heb geen KVK-nummer, sta nergens ingeschreven en moet mijn eerste kerstpakket nog krijgen. Toch maakt zoiets kleins als Linkedin het voor mij makkelijker om te beseffen dat al die afspraken en al het regelwerk niet ‘gewoon’ of ‘normaal’ zijn. Zeker ook niet ‘knap’ of ‘inspirerend’ (daarover later meer!), maar wel iets dat tijd, aandacht en energie vergt.
Het is ook een baan waar ik een gedeelte van mijn talenten in kwijt kan, en zeker een baan waar ik regelmatig gefrustreerd een instantie achter het behang wil plakken (daarover later ook meer!). Een baan die ik vroeger nooit had kunnen bedenken en ook een baan waar ik me soms zorgen maak over mijn bestaanszekerheid en toekomstperspectief. Een baan waarin ik mezelf overbodig wil maken door inzet van anderen, en tegelijkertijd niet echt kwijt wil, want wat doe ik over tien jaar met al deze ervaring maar geen opgebouwde carrière? Een baan zonder targets, zonder mogelijkheid om ziek te melden, zonder personeelsuitjes, maar wel een baan waarbij ik regelmatig trots ben op behaalde resultaten en waarbij ik mijn dochter kan helpen een zo zelfstandig mogelijke volwassene te worden.
Als nou veel meer ouders dit eens deden. Ouders of verzorgers die, soms vrijwillige en soms uit noodzaak, minder werken dan ze zouden willen. Of helemaal niet kunnen werken. Of in een hele andere functie dan ze aan zouden kunnen of zouden willen. Misschien kunnen we zo laten zien wat voor talenten en kwaliteiten al die ouders bezitten en hoe erg hulp van je werkgever, gemeente of instanties welkom is.
Ik huur vast een, natuurlijk toegankelijk, zaaltje voor mijn 15-jarig jubileum en zorg voor genoeg cocktails en bittergarnituur en nodig dan al deze ouders uit om te proosten op de successen, te delen in onmacht en ongeluk en te durven dromen van een mooie nieuwe doelen!