Auteur: Leontien Sauerwein
Toetsen
Het zijn Cito-toetsweken op de school van mijn zoon. In groep 7 een aandachtspunt want de aanloop naar het schooladvies. En dat advies kadert in onze gemeente bij welke middelbare scholen je überhaupt mee mag loten voor een plekje. Niet helemaal onbelangrijk dus.
Ons vlindertje heeft geen toetsen. Haar schoolniveau wordt vooralsnog bepaald door observaties in de klas en onderzoeken van specialisten. Wanneer je kind beperkingen heeft zijn dat automatisch een heleboel specialisten.
In ons geval: logopedist, intern-begeleider, gedragsdeskundige, ontwikkelingspsycholoog, systemisch gedragstherapeut, sensorische integratietherapeut, communicatiedeskundige en leerkracht gebarentaal. En dan heb ik nog niet eens haar “gewone” leerkracht en de onderwijsassistent genoemd.
Eens in de zoveel tijd overleggen al deze specialisten in een Multi Disciplinair Overleg, “MDO” in jargon. Dat klinkt logisch en verstandig, en dat is het ook. Maar als ouder heeft zo’n MDO ook een andere kant. Allereerst zit ik niet alleen met haar leerkracht aan tafel, maar ook met acht andere specialisten. Dat is op zichzelf al best intimiderend. Maar het lastigste punt benoemde de leerkracht van ons vlindertje laatst. Zij sprak haar waardering uit voor de reële manier waarop wij naar ons vlindertje kijken en verzuchtte daarbij: “Want het is niet niks wat je allemaal te horen krijgt”.
Die kwam binnen. Want het is waar.
Hoeveel positiefs er ook te melden is, zo’n gesprek is ook altijd een slecht nieuws gesprek. Ieder onderzoek vertelt je dat je kind weliswaar vooruit is gegaan, maar ook hoe ver ze achterblijft op haar normaal ontwikkelende leeftijdsgenoten. En dat is pijnlijk. Niet omdat ze achterblijft op die andere kinderen (we vergelijken allang niet meer met haar even oude nichtje), maar omdat het je confronteert met haar kwetsbaarheid. Zo’n gesprek vertelt je opnieuw hoe afhankelijk zij zal blijven van anderen.
En precies dat zag deze juf.
Zo “slecht” was het gesprek toen niet meer.
Dankjewel juf.