De Mot van K3

Knopen doorhakken is niet mijn sterkste kant. Wanneer het gaat om leven en dood handel ik wel hoor, maar als ik enigszins tijd heb breek ik records googelen om alles tot in de puntjes uit te zoeken voor het maken van een weloverwogen keuze.

"May your choices reflect your hopes, not your fears"

Nu vind ik het voor mezelf al lastig keuzes te maken, laat staan voor Sylvie. De keuzes die wij voor haar maken kunnen een enorme impact op haar hebben. Activiteiten kunnen voor haar spannend zijn en zo veel prikkels opleveren dat ze er nog weken last van heeft, dan loopt ze rond met een angstige blik en kan ze geen woorden geven aan hetgeen wat er in haar koppie speelt. Soms kunnen nieuw activiteiten Sylvie juist een gevoel van blijdschap en overwinning bezorgen. Een behoorlijke verantwoordelijkheid om continu deze keuzes voor Sylvie te maken.

Een actie van een supermarkt bracht mij tot het maken van zo'n lastige keuze, je kon met korting naar het concert van K3. Bij ons thuis wordt menigmaal een dansje gedaan op K3, hij staat bovenaan onze YouTube afspeellijst (en bij oma). Op het moment dat ik `Pina Colada’ aan het meezingen was en erachter kwam dat ik al zeker een half uur geen kinderen meer in mijn auto had, wist ik zeker dat ik een gokje moest wagen. Ik vind namelijk ook dat je dingen soms gewoon moet uitproberen.

Een paar weken later was het zover. Een menigte van mini K3-tjes stonden ons op te wachten bij de ingang van het theater. Eerst werden we door het vriendelijke personeel langs alle merchandise van K3 geloodst (lees: ze zwaaien zo hard met hun K3-ballonnen en lolly's voor het gezicht van je kleuter, dat het niet kopen van een product garant staat voor een kleine woede-uitbarsting en/of huilbui).

Toen we het theater binnen kwamen en ik de omgeving in me opnam, voelde ik me opgelucht. De zaal was gelukkig niet zo groot en doordat we aan het gangpad zaten konden de meiden gemakkelijk een dansje doen, hun benen strekken en snel wegkomen bij plotselinge hoge nood. So far, so good... De K3-lolly's die we hadden gekocht voor een schandalige prijs (ja, ik ging overstag) had ik als troef achter de hand mocht de sfeer ineens omslaan.

Het concert begon en ik was verbaasd te zien dat Sylvie de omgeving vergat en zich zo vrij voelde dat ze in het gangpad stond te dansen, handjes in de lucht en genieten! Nu zingt K3 dus niet alléén maar liedjes, er zat ook een verhaallijn in... En ineens, uit het niets, terwijl je rustig zit te kijken naar drie onschuldige meisjes, was hij daar: De Mot. 

Een grote harige stoute mot, op een enorm scherm. Schiet mij maar lek, in IEDER kinderconcert of -theater vinden ze het belangrijk om er een spannend verhaal van te maken... Want kleuters houden van spanning, worden ze vrolijk van, kunnen ze goed van slapen net als de ouders...

Nee dus! Sylvie vloog naar mijn schoot en is er de rest van het concert niet meer vanaf gekomen. Ook al was de Mot niet aanwezig op het podium, kneep Sylvie één oog dicht voor het geval hij plotseling weer tevoorschijn zou komen. Ik geef haar ook geen ongelijk; ik kon haar namelijk ook niet gerust stellen dat hij niet meer zou verschijnen. Op enig moment won het goede het gelukkig van het kwade en de mot verdween van het podium. Nadat Sylvie dertig keer had gevraagd waar de Mot was, hebben we hem dood verklaard. De toverkrachten van K3 hebben hem vermorzeld. Ietwat luguber maar het is wel een zekerheidje bij Sylvie, als hij dood is komt hij zeker weten niet meer terug.

De mot is afgelopen weken bij ons thuis meerder malen van het leven beroofd, ik moet namelijk al weken de mot spelen van Sylvie en zij is K3.  Ze ligt helemaal in een deuk als we het naspelen. Heb ik een goede keuze gemaakt? Als ik kijk naar de voor- en de napret in ieder geval wel! En dat concert tussendoor? Die vergeten we voor het gemak even...

Bron: Held&Mama