Dromen

Met dubbele gevoelens luister ik naar de dromen van mijn zevenjarige zoon. Een deel van me moet lachen om zijn heerlijke dromen. Hoe heerlijk als je zeven bent en de wereld ligt nog voor je open. Je kunt alles worden wat je wilt, je kunt dromen wat je wilt, je kunt overal naar toe. De wereld ligt aan je voeten.

Ik ben me er echter van bewust dat er nog een deel in me woont. Een deel waarvan het glas halfleeg is, een pessimist, een realist, wat je het ook wilt noemen. En dat deel maakt zich zorgen. Dat denkt bij zichzelf: ach, lieverd, ik hoop van harte dat je 100 word, maar ik kan het me niet voorstellen met je halve hartje. En dat denkt: liefje, misschien hoop ik wel dat je niet zo goed kan voetballen dat FC Utrecht een optie zou zijn, want met je hart kun je geen topsport bedrijven. Het gewone leven is al topsport voor jouw hartje. Vanuit goede bedoelingen wil dat deel in mij zijn verwachtingen temperen om te voorkomen dat hij teleurgesteld wordt. Dat hij zich afgewezen gaat voelen. Niet om hem zich minder te laten voelen, maar om hem te beschermen.

Gelukkig betrap ik mezelf erop en kan ik me inhouden. Want wat een onzin eigenlijk zeg. Goed bedoeld misschien, maar hoezo moeten wij zijn verwachtingen temperen? Als mijn tweede en derde zoon later zeggen dat ze 100 worden, kan ik daar toch net zo goed mijn vraagtekens bij zetten? Bij hen weet ik toch ook niet hoe oud ze worden? En als zij zeggen dat zij later bij een topclub gaan sporten, dan zeg ik toch ook niet: nou, ik weet niet of jou dat wel gaat lukken. Terwijl ook voor hen garanties niet bestaan. Als ik hem zijn dromen ga misgunnen, dan beperk ik hem méér dan zijn lichamelijke gesteldheid misschien ooit zou doen.

Wat wil ik oudste zoon eigenlijk meegeven in de wereld? Is dat de boodschap: doe maar voorzichtig en hou rekening met alles wat je niet kan? Of is dat toch liever: maak plannen, droom, leef, stoot je neus net als iedereen en leer daarvan en geniet van alles wat je wél kan? Wil ik hem een vol glas of een leeg glas meegeven?

Als ik wil dat hij zó in het leven staat en op die manier tegen zijn eigen talenten en beperkingen kan kijken, dan heeft hij toch echt een moeder nodig die niet gaat zitten benadrukken wat hij allemaal misschien niet gaat kunnen. Waar zijn twee broers het recht hebben om te dromen, zo heeft hij, met zijn halve hart en met de uitdagingen die hij net als ieder ander mens gaat tegenkomen, misschien zelfs nog wel méér recht op dromen. Want ja, hij loopt vast tegen teleurstellingen aan. Wie doet dat immers niet? Des te belangrijker dan dat je niet hebt verleerd om te dromen. Want als je al opgeeft voordat je bent begonnen, dan weet je zeker dat het niet gaat lukken.

Een leven zonder dromen is een tuin zonder bloemen, zegt een van oorsprong Duitse wijsheid. Neem jij geen bloemen in de tuin omdat ze misschien dood gaan? Of geniet je van de bloemenpracht zolang hij er is en vertrouw je erop dat er volgend jaar weer nieuwe bloemen bloeien? En wat te denken van George Lucas met zijn: “Dromen is belangrijk. Je kunt alleen iets realiseren als je er een voorstelling bij kunt maken.”

“Mama, ik word de beste verdediger van het Nederlands elftal.” Ik glimlach en zeg: “Super, regel jij dan dat ik mag komen kijken op de tribune? Ik wil wel vooraan zitten dan hoor!” En of hij nu zijn droom waarmaakt of niet, eigenlijk gaat het daar helemaal niet om. Want het plezier van het nu samen dromen, dat neemt niemand ons meer af!

Geschreven door Marianne (Prikkelpracht)