Jullie kunnen daar naar binnen
Oktober 2023: Daar viel de brief op de mat: de uitnodiging voor vaccinatie van alle 9-jarigen. Geen verrassing, want ik had van ouders uit de straat al gehoord dat de oproepen weer werden verzonden en we zeiden grappend elkaar in de kantine van de sporthal te zien.
In de brief stond al een afspraaklocatie en -tijd en beiden kwamen eigenlijk prima uit. Zo prima dat ik er niet achteraan heb gebeld. Eerlijk gezegd heb ik het ook een beetje laten liggen, want hé, ik had al genoeg te regelen en een keer een ‘gewone’ afspraak leek me ook wel lekker.
Natuurlijk was het op de dag van de vaccinatie weer haasten. Zo'n dag vol telefoontjes en ik had al twee uur voor niets zitten wachten op een monteur voor een kapotte rolstoel. Misschien was ik dus al niet in mijn beste humeur, maar eenmaal daar aangekomen werd het niet veel beter.
De vaccinatielocatie was namelijk een oude sporthal midden in een woonwijk. Parkeren was voor iedereen lastig, maar een plek vinden voor mijn grote bus was zo goed als onmogelijk. Uiteindelijk heb ik maar ergens op een groot stuk stoep geparkeerd. Vervolgens snel naar binnen met alle papieren en ons aangemeld. De mevrouw achter de tafel zegt vervolgens: “jullie kunnen daar naar binnen” en wijst naar de ingang van de sporthal, twee meter verder.
Twee meter verder zaten helaas ook twee flinke traptreden. Ik: “daar kunnen we níet naar binnen”. De mevrouw moest even schakelen en leek toen pas door te hebben wat er aan de hand was, met het schaamrood op de kaken. Ondertussen werd mijn humeur er niet beter op.
De aanwezige, meelevende EHBO’er zei nog heel aardig dat er ook een andere ingang was, met minder hoge treden. Met een flinke elektrische rolstoel had ik daar natuurlijk nog steeds niets aan. Kortom: rolstoel geparkeerd, riemen los en hop, tillen maar. Twee treden op, deur door, grote sportzaal door en naar bankje 1. Daar werden alle papieren nog een keer gecheckt, nog een keer meelevende blikken, en door naar de vaccinatietafel. Daar, rood aangelopen van het tillen en met klotsende oksels, ploften we neer. Meneer achter de tafel: “lekker he, getild worden door mama? Dan hoeft mama ook niet meer te sporten”. Mijn dochter wist niet wat ze moest zeggen, ik moest even tot tien tellen.
8…9..10. “Ik zou haar liever ook niet tillen, maar ze kan hier niet eens naar binnen met haar rolstoel”. Daarachteraan had ik een scheldwoord willen plakken, maar net op tijd bedacht ik me dat deze man er echt niks aan kon doen.
Na de vaccinatie heb ik de GGD gebeld, met de vraag om in de uitnodigingsbrieven iets te zetten over toegankelijkheid en de website bij te werken. De meneer die terugbelde was vol goede moed en snapte helemaal het probleem. Hij vertelde dat ik ook mijn huisarts kon bellen om een afspraak te maken, maar snapte ook dat zij een verantwoordelijkheid hebben om te denken aan toegankelijkheid.
April 2024: de uitnodiging voor de HPV-vaccinatie valt op de mat. Weer voor een vaccinatie in dezelfde ontoegankelijk sporthal. Meteen gebeld om de afspraak te verzetten naar een toegankelijke locatie en de vraag gesteld waarom de informatie niet was bijgewerkt. Daar wisten ze natuurlijk allemaal niks van.
Binnenkort ontvangen we de uitnodigingsbrief voor de herhaalprik, en de telefoniste wist al te vertellen dat we, je raadt het niet, weer zouden moeten bellen om de afspraak te verplaatsen ‘want zo werkt het systeem nu eenmaal’.