Kan ik het wel?
Ik ben 27 jaar, werk in een ziekenhuis en woon samen met mijn vriend. Ik ben opgegroeid met mijn drie jaar oudere zus Karin. Zij heeft een verstandelijke beperking en daarnaast een lichte vorm van epilepsie.
Karin heeft tot haar 24e jaar gewoon thuis gewoond. Dat ging prima. Mijn moeder werkte niet buitenshuis en kon dus veel voor en met haar doen. We hadden het ook gezellig samen. Pas later realiseerde ik me dat we ons als gezin toch wel hebben moeten aanpassen. Omdat Karin verstandelijk een meisje is van 7, 8 jaar, had ze altijd toch extra zorg en aandacht nodig.
Toen Karin ouder werd, zijn mijn ouders gaan nadenken over de vraag: wat als wij niet meer voor haar kunnen zorgen of als het te belastend wordt? Karin ging toen al af en toe in het weekend naar een boerderij om er te logeren, en dat vond ze eerst spannend maar daarna erg leuk. Het was vooral voor mijn moeder fijn om te zien dat dat dus goed ging. Mijn ouders hebben haar toen ingeschreven voor begeleid wonen. Daarvoor was een lange wachtlijst, maar dat gaf niet omdat het toen toch nog niet speelde. Maar het was wel geruststellend om te weten dat het in de toekomst wellicht een optie zou zijn.
Nu woont Karin al weer meer dan vijf jaar samen met zeven anderen in een huis waar ze 24 uur per dag begeleid wordt. Doordeweeks werkt ze op een zorgboerderij en in het weekend gaat ze vaak naar mijn ouders. De begeleiders van Karin hebben nu dus de meeste zorg voor haar op zich genomen. Mijn ouders zijn haar bewindvoerders en regelen haar administratie en zo. Maar mijn moeder werkt ook als vrijwilliger op de dagbesteding van Karin en is daardoor nog erg betrokken bij wat ze doet en hoe het met haar gaat. Als er iets is met Karin, is mijn moeder er altijd snel bij om ook te helpen en haar bij te staan.
Mijn ouders hebben laatst aangegeven dat er misschien ook een tijd komt, dat zij dit soort dingen niet meer kunnen doen voor Karin, en of ik die zorg dan van hen zou willen overnemen. Daar ben ik nu over aan het nadenken. Ik ben er best onzeker over: kan ik dat wel? Wat houdt die zorg precies in en heb ik daar wel tijd en energie voor naast mijn baan? Als Karin bijvoorbeeld in het weekend bij mijn ouders is, dan zijn ze de hele tijd met haar bezig omdat ze zichzelf moeilijk kan vermaken. Ik heb mijn leven nu aardig op orde, maar kan niet goed overzien wat er dan allemaal op me af komt. Zoals mijn moeder het nu doet, dat gaat in ieder geval niet lukken. Maar dat is misschien ook niet nodig, want de begeleiders van Karin kunnen ook veel voor haar doen. Maar wat zou dan wel haalbaar zijn? Zijn er mensen of instanties die me daarbij kunnen helpen? En hoe moet het als ik straks misschien zelf een gezin heb? Dat zijn vragen die me nu erg bezighouden.