Mijn blije gevoel overstemt de ergernis over de dagelijkse ochtendspits en met de radio meezingend parkeer ik bij de fysiotherapeut voor de wekelijkse sessie voor oudste smurf. Hij heeft er zin in en stapt enthousiast de auto uit. Nog net kan ik voorkomen dat hij daarbij keihard met de deur tegen de auto naast ons knalt. Op dat moment realiseer ik me dat het echt oppassen geblazen is vandaag. Dat voorgevoel is niet echt positief.

Precies 10 minuten later ren ik het gebouw uit beseffend dat ik de blauwe parkeerkaart ben vergeten en dat ze veel controleren. Net op tijd… Ze komen net de hoek om en de aardige controleur doet alsof hij mij niet ziet. Scheelt weer 60 euro. Nadat fysio is afgerond en oudste smurf naar school gebracht is doe ik snel wat boodschappen. In de supermarkt laat ik zo een fles wijn uit mijn handen vallen (sorry… ) en sta ik bij de kassa zonder portemonnee. Het voorgevoel klopt dus.

Na een retourtje supermarkt-huis ga ik snel aan het werk, er is al een hoop tijd verloren en de kinderen moeten natuurlijk ook weer op tijd van school opgehaald worden. Terwijl ik een slok van mijn koffie neem loopt mijn iets te knuffelige kat zo mijn toetsenbord op. En drukt daarbij op de ‘SELL’ knop in het openstaande beursprogramma. NEE! Geïrriteerd klap ik mijn laptop dicht. Ik kan maar beter direct stoppen want dit verlies maak ik vandaag niet meer goed. Bovendien is dat gevoel steeds slechter geworden en begin ik te dromen over iets met een tropisch eiland en een cocktail in de hand, een gedachte die vaker de overhand neemt als het even tegenzit.

Inmiddels weer een beetje bijgekomen ga ik s ’middags de kids van school halen. Het waait stevig en de kinderen zijn blij elkaar weer te zien. Ze rennen achter elkaar aan en oudste smurf heeft duidelijk moeite om weer rustig te worden. Ik stap in de auto en ineens hoor ik een klap. Ik kijk achterom en zie kleine smurf schuldbewust kijken. Mama, de deur zat tegen die andere auto aan. NEE! De deuk is flink en de lak zelfs eraf. Gelukkig heb ik de eigenaar snel gevonden en maken we een afspraak om de schade te laten repareren.

Ik twijfel over het geplande bezoekje aan de IKEA. Ach, slechter dan dit kan het niet meer worden vandaag. We gaan gewoon en we eten wel een broodje hotdog extra om het slechte gevoel weg te krijgen. Op de snelweg wijst jongste smurf mij fijntjes op het feit dat ik mijn portemonnee niet bij me heb. Want die had ik ook net niet bij me toen hij vroeg om een tijgerchocolade van de Esso. Oké, waar is de eerstvolgende afslag terug?

S ’avonds had ik een afspraak bij de kapper. Eigenlijk durfde ik niet meer. Het zou de dag natuurlijk perfect afmaken als ik thuis zou komen met rood of groen haar. Om 9 uur kan ik opgelucht ademhalen: het is gewoon blond zoals de bedoeling was. En iets later laat ik thuis zelfs de fles wijn niet meer uit mijn handen vallen. Ik plof op de bank en begin te zappen, op NPO3 is het programma T’is hier autistisch bezig. Ik schrik van het item over de autistische jongen die niet verbaal was en vooral de hele dag aan het huilen en schreeuwen was voordat ze met hem op reis gingen door Mongolië, te paard.

Op dat moment word ik teruggeworpen naar de tijd dat oudste smurf ziek was en hetzelfde gedrag liet zien. Snel zet ik de tv weer uit en bedenk mezelf dat alles vandaag mis ging eigenlijk helemaal niks voorstelde. En dat het zelfs een hele goede dag was in vergelijking met toen. Morgen weer een nieuwe dag!

Bron: Held&Mama