Carrièrevrouw
Een tijd terug was ik op een feest van mijn oude kantoor. Het kantoor waar ik lang geleden advocaat was. Ze zijn inmiddels verhuisd en ik kreeg een rondleiding door het nieuwe pand. Prachtig en opnieuw origineler dan veel andere kantoren. Dat waren ze toen ook al en ik vond het indertijd heerlijk dat ik daarbij hoorde. Het paste precies in de droom die ik in mijn jeugd over mezelf had gehad als jonge ambitieuze geslaagde carrièrevrouw.
De kaarten liggen nu zo anders. Die carrièrevrouw is niet meer. Ja, iedereen zal nu zeggen dat ik een nieuwe carrière maak en dat is ook zo. Maar de zorg is een totaal andere wereld dan de advocatuur. En mijn praktijk bouw ik - bewust en tegelijkertijd gedwongen - halftijds op.
Ik ben één van die deeltijdwerkende moeders waar Heleen Mees zo op afgeeft (wat meer over haar dan over mij zegt, maar dat ter zijde). Een keuze die wij samen hebben gemaakt èn tevreden over zijn. Maar de kaarten liggen wel helemaal anders en toen was ook leuk.
Op de fiets terug naar huis vroeg ik me af of ik dat nou erg vond. Was ik weemoedig geweest? Nee, eigenlijk helemaal niet. Het was meer alsof je naar de reünie gaat van een middelbare school waar je het heel leuk hebt gehad. Heerlijk om al die mensen weer te zien, maar verlangen dat je daar weer plaatsneemt? Nee.
Ik realiseerde me dat je daar dus overheen groeit. Mijn definitie van succes is radicaal veranderd. Van steeds een stapje hoger op de ladder, is succes een meeromvattend begrip geworden. Ik ben mijn ambitie niet kwijtgeraakt; ik wil nu een van dè deskundigen op het gebied van levend verlies in Nederland worden. Maar succes in mijn leven gaat over zoveel meer. Op de vraag wat ik doe, heb ik nu een veel rijker antwoord dan voorheen.
En grappig genoeg heb ik daardoor mijn carrière meer dan ooit in eigen hand.