Wie is hier nu eigenlijk zielig?
Twee keer in één week trof ik iemand die zei dat 'ie het vooral zielig vond voor mijn zoon. Ze vonden het zielig dat hij een ernstige lichamelijke beperking heeft en motorisch erg weinig zelf kan. Het woord 'zielig' raakte mij. Waarom was dat nu het eerste wat ze zeiden?
Het woord bleef door mijn hoofd zoemen. Volgens het woordenboek betekent zielig 'als iets medelijden opwekt'. Wat zou er gebeuren als ik mijn zoon zielig vond? Dan zou ik hem vooral uit de wind houden en alles uit handen nemen. Dan zou mijn man hem niet vermanend toespreken als hij iets doet wat niet de bedoeling is. Dan zou de fysiotherapeut hem niet aansporen en zouden de PGB'ers die met hem werken hem vooral vertroetelen, want hij is immers zielig.
Mijn zoon moet voor heel veel dingen meer zijn best doen dan andere kinderen van bijna 12 jaar. Het kost hem eindeloos veel moeite om een pen vast te houden, verstaanbaar te praten en stapjes te zetten in zijn loophulpmiddel. En sommige dingen zal hij niet kunnen. Maar vrienden maken kan hij als de beste. Hij heeft meer humor dan menig klasgenoot, geniet van het leven en ziet de ander voor wie hij is. Als ik een woord moest kiezen dat hem beschrijft, dan is dat dapper. En niet zielig.